در این مقاله تلاش شده است مدلی مفهومی برای سازماندهی در ناآرامیهای خیابانی ترسیم شود. مسئله این پژوهش، فقدان تعریف مشترک یا بینذهنی از سازماندهی و شاخصهای آن بوده و تلاش میشود ضمن تعریف سازماندهی و ارائه شاخصهای آن، عوامل مؤثر بر سازماندهی ناآرامی خیابانی نیز شناخته شود. در این پژوهش به دو سؤال پاسخ داده میشود. اول اینکه شاخصهای سازماندهی ناآرامی خیابانی کدامند؟ و دوم اینکه، چه عواملی بر میزان سازماندهی در ناآرامی خیابانی مؤثر هستند؟ برای پاسخ به این سوالات از نظریات چارلز تیلی و تدرابرت گر، مدل مفهومی برای سازماندهی ناآرامیها استنباط شد. همچنین، پرسشنامهای ارائه شد که به کمک آن امکان ارزیابی سازماندهی در هر حرکت جمعی وجود دارد. یافتههای این پژوهش نشان میدهد که مهمترین شاخصهای سازماندهی ناآرامی خیابانی عبارتند از «وجود تقسیمکار و نقشهای تخصصی بین مخالفان»، «وجود حداقل یک خزانه عمومی از منابع عمده مانند پول، سلاح، اطلاعات یا چیز دیگری بههمراه مکانیسمی برای توزیع آنها» و «میزان تمایز سلسلهمراتبی در بین مخالفان و شکلگیری رهبری و کادر».
)