رجوع به برخی تحولات حادث شده در صحنه بینالمللی در انتهای دهه 1980 و آغاز 1990 میلادی موجد برخی خوشبینیها بوده است. عدهای بر آن بودهاند که با زوال دولتهای خودکامه بلوک شرق و ریزش دیوار برلین، باید در انتظار آغاز دوره جدیدی از تاریخ بود که زوال ناامنی و تهدید از مشخصههای آن است. طبیعی بود که با ریزش این دیوارها برخی خوشبینیها مبنی بر زوال کانونهای ناامنی و تهدید قوت گیرد.در این بین حوادث متعددی منکر زوال ناامنی و تهدید در عرصه بشر (بویژه در سطح فوق ملی آن) بودهاند. یازدهم سپتامبر از این حیث نماد شاخصی است. در غیاب ابرقدرتی که تهدیدهای فراوانی را متوجه ایالات متحده کرده بود، یکی از بزرگترین ضربات بر پیکر قدرتمندترین کشور جهان وارد آمد تا همگان بدانند که ناامنی و تهدید از حیات ما رخت نبسته است.