دانشیار دانشکده برنامه ریزی و علوم محیطی دانشگاه تبریز
چکیده
هدف این مقاله، تعیین سطوح توسعه مناطق مختلف ایران در سال 1390 و بررسی و تحلیل آن در رابطه با پتانسیلهای جغرافیایی در استانهای کشور با استفاده از شاخصهایی در بخشهای بهداشتی و درمانی، فرهنگی و آموزشی، اقتصادی، زیربنایی و مسکن است. یافتههای این پژوهش نشان میدهد بین پتانسیلهای جغرافیایی و توسعهیافتگی استانهای ایران رابطهای نامتناسب وجود دارد. برای نمونه، استانهایی مانند یزد، سمنان و کرمان که از پتانسیلهای پایینی برخوردارند، به ترتیب با ضریب Cli 1/6، 5/1 و 48/1 از توسعهیافتگی بالایی برخوردار هستند و در رتبههای 2، 3 و 4 قرار دارند. بنابراین، میتوان نتیجه گرفت که در ایران توانها و پتانسیلهای جغرافیایی بهدلیل بهرهبرداری نادرست، نقش چندانی در توسعه نواحی نداشته و همبستگی بین این پتانسیلها و سطوح توسعهیافتگی نواحی بسیار ضعیف است.
)