هیچ شهروند عربی به اندازة شهروندان عراقی تحت حکومت صدام حسین از وجود یک حکومت دیکتاتوری با سیاست‌های ماجراجویانة خارجی و جنگ دچار ضربة روحی و روانی‌نشده است. علت امر را به میزان قابل توجهی در ناکامی رژیم عراق در ایجاد یک هویت ملی واحد، به نحوی که کل مردم عراق را در برگیرد می‌توان جست. در واقع فقدان چنین یکپارچگی ، مستقیماً به ظهور صدام حسین بر اریکة قدرت کمک کرده بود، او از عمق نیازمندی عراق به یک قدرت قوی که غالب بر وجوه افتراقش باشد، ظهور کرد بنابراین نجات مردم عراق از وجود چنین حکومت توتالیتری و نیز رهایی همسایگان آن کشور از تهاجمات و تاراج بیشتر نه تنها سهل‌تر از سوق دادن عراق به یک سیاست فراگیر داخلی نخواهد بود بلکه حتی سخت تر از آن نیز خواهد بود.
)