در این مقاله، با استفاده از رویکرد توسعه پایدار، چارچوبی مفهومی برای ارزیابی ساختار اقتصاد ایران پیشنهاد شده است. بر اساس یافتههای آن، بالاترین و پایینترین عدد شاخص توسعه پایدار، به ترتیب مربوط به دهههای 1350 و 1370 است. نتایج تحلیل حساسیت الگو در دهه 1380 نشان میدهد حوزه آب، بحرانیترین موضوع در بحث پایداری توسعه است و بهبود شاخصهای شدت مصرف آب، سرانه مصرف آب و میزان ذخایر آبهای زیرزمینی، بیشترین تأثیر را در بهبود شاخص پایداری کل دارند.
)