مدعای این نوشتار آن است که استعاره امانت می‌تواند ظرائف دولت و قدرت در منظومه اسلامی و مردم‌سالاری دینی را نشان دهد. با امانت‌پنداری دولت و قدرت و استخراج وجوه شباهت‌ها بین امانت و امانت‌داری در امور مادی یا معنوی از یک سو و با قدرت و دولت و دولت‌مردان از سوی دیگر، سرشت قدرت و دولت در اسلام نشان داده می‌شود. امانت‌داری در وجه عام آن ارزش مطلق فرامکانی، فرازمانی و فرانسلی و اصل غیر قابل تعطیل و استثناناپذیر در اسلام است. امانت یکی از مفاهیم کاربردی در تحقق مردم‌سالاری دینی و حکم‌رانی خوب و سیاست سالم در جمهوری اسلامی است و با عملیاتی‌شدن آن در دو وجه حکومت‌کنندگان و حکومت‌شوندگان در مباحث مختلف، از جمله انتخابات در قالب رأی‌دهندگان و امانت‌داری آن رأی توسط مسئولان از سوی رهبری، افق جدیدی در تولید سرمایه اجتماعی و سیاسی و امنیت روانی در ایران و سیاست سالم گشوده شده است. در این نوشتار، امانت در سه وجه آن و در تعاملات شش‌گانه و در دو محور امانت‌دهنده و امانت‌گیرنده نظام‌مند شده است.
)
