پیش شرط بقای حکومتها در مسند قدرت و کارآمدی آنها، برخورداری از مشروعیت و مقبولیت سیاسی است. در این روند، تلاش جهت حفظ موقعیت، عدم تمایل به تقسیم قدرت با ملت را اجتنابناپذیر جلوه میدهد. اما از طرف دیگر، حکومت بر مردمی دلپریش و نگران که از زندگی در یک محیط ناامن، همراه با خشونت و زور به وحشت میافتند، امکانپذیر نیست. آنان خواهان زندگی توأم با آرامش در پناه قانون و هنجارهای اخلاقی - اجتماعی هستند که در ضمن، امکان نظارت بر عملکرد نهادی که به نمایندگی از ایشان قدرت را قبضه کرده است، فراهم آورد. اندیشه جامعه مدنی درست از همین نیاز فطری به امنیت شکل گرفته و تبلور یافته است.
)
