نوع مقاله : مقاله علمی- پژوهشی
نویسنده
چکیده
فقهای شیعه از چشم‌انداز مقاصد شریعت به مصلحت نگریسته، آن را ملازم شرع و در دوره متأخر، ملازم حکومت اسلامی مشروع پنداشته‌اند. درجه‌بندی و اولویت‌بندی متعلًّقات مصلحت در فقه سیاسی شیعه، دارای پیامدهای آشکاری در حوزه امنیت سیاسی، اجتماعی و فرهنگی است. درک پیامدهای امنیتی، مستلزم حصول معرفت به نسبت مصلحت و امنیت است. در این راستا، دو نوع رابطه از یکدیگر تمیز داده شده‌اند، رابطه طولی مبتنی بر جانشینی یکی از متعلقات به جای سایر متعلقات که پیامدهای امنیتی ناگوار آن معطوف به مراجع سه‌گانه سیاسی، اجتماعی و فرهنگی امنیت می‌باشد. شناخت این آسیب رهنمون‌گر رابطه عرضی مبتنی بر هم‌نشینی میان متعلقات سه‌گانه مصلحت است که بایسته‌های نظری و عملی را در حوزه مصلحتاندیشی به منظور تأمین و تضمین فضای امنیتی تعادل‌گرا تجویز می‌کند. این نوع رابطه که بر محور شریعت و فهم پویای زمان‌مند و زمینه‌مند از شرع مبتنی است، هسته اصلی فرضیه نوشتار حاضر را تشکیل می‌دهد.
کلیدواژه‌ها
موضوعات
عنوان مقاله [English]
نویسنده [English]
The Shiite Jurisprudents are looking at the expedience through the Jurisprudence perspective and for them it is a requirement for Sharia and also recently for legitimacy of the Islamic government. In fact, ranking the expedience’ elements, according to the Shiite jurisprudence, has some obvious implications with regard to political, social and cultural security. However, to comprehend those implications, one should be well aware of the relationship between expedience and security. Two kinds of relationship have been differentiated; longitudinal relationship based on substitution of one of the elements instead of the others, the undesired implications of which can affect the triple references of security, namely political, social and cultural. If this trauma is recognized, it can lead to lateral relationship based on combination of the triple elements of the expedience which in order to meet and guarantee a balanced security environment, it prescribes some theoretical and practical requirements. This kind of relationship is based on Sharia and a timely and contextually dynamic understanding of Jurisprudence which comprises core of this paper’s hypothesis.
کلیدواژه‌ها [English]
)
