دوره دوم سیاست خارجی بوش (8-2004)، به نسبت دوره اول، در قبال جمهوری اسلامی ایران، تغییر از یکجانبهگرایی و حمله پیشدستانه به شیوه سنتی سیاست خارجی این کشور در قبال ایران و سیاست زمان جنگ سرد در قبال اتحاد جماهیر شوروی را نشان میدهد. این سیاست که به سد نفوذ معروف است، به واسطه ناکامیهای کابینه بوش در مدیریت پس از جنگ یا مدیریت دوره صلح، پس از جنگ در افغانستان و عراق اتخاذ شده است. این مقاله، ضمن بررسی این سیاست، امکان توضیحدهندگی آن را در قبال تحولات مختلف سیاست خارجی آمریکا در قبال ایران، در دوره مورد نظر را نشان میدهد و بر این اساس، سعی دارد الگوی کلی سیاست آمریکا را در قالب چهار سیاست بهکارگیری، دموکراسیسازی، تحریم و انزوای ایران و اقدام نظامی، طرح و مورد بررسی قرار دهد.
)
