دو پارادایم امنیت انسانی و توسعه پایدار، پس از پایان جنگ سرد و با پیشگامی ارگانهای سازمان ملل طرح شده‌اند. طرح دو پارادایم مذکور، نشان از آن دارد که محققان و پژوهشگران مطالعات امنیت ملی، در پارادایم‌های سابق کاستیهایی مشاهده می‌کردند. از اینرو، در نگاهی دقیق‌تر، معلوم می‌شود هر دو پارادایم از موضوعات مشابهی انتقاد و راهحلهای مشابهی مطرح می‌کنند. بنابراین، بین آنها همپوشانیها و شباهتهای قابل توجهی دیده می‌شود؛ از جمله اینکه هر دو بر ستونهای مشترک جامعه،اقتصاد و محیط زیست با تأکیدات متفاوت تکیه می‌کنند. در نوشتار حاضر، پس از بررسی محتوای دو پارادایم مذکور، درسهایی که آن دو می‌توانند از یکدیگر بیاموزند، مطرح شده و استدلال می‌شود که به دلایل فوق می‌توان آنها را در پارادایم واحد و جامع ترکیب کرد، پارادایمی که احتمالاً میتواند عنوان «امنیت انسانی پایدار» داشته باشد.
)