نحوه تعامل چندجانبهگرایی حاکم بر گات / سازمان جهانی تجارت و منطقهگرایی حاکم بر گروهبندیهای ترجیحی، یکی از مسایل مهم و پیچیده عرصه تجارت بینالملل است. در حالی که چندجانبهگرایی بر عدم تبعیض (با تکیه بر اصول رفتار ملی و ملت کاملهالوداد) در تجارت بینالملل تأکید دارد، منطقهگرایی به رفتارهای ترجیحی میل میکند. با این وجود، هر دو به موازات هم رشد کردهاند و اغلب دولتها از هر دو گزینه در کنار هم استفاده میکنند؛ به خصوص طی یکی دو دهه اخیر که در پی مذاکرات دور اوروگوئه، توافقهای گستردهای به صورت چندجانبه به عمل آمده و سازمان جهانی تجارت جایگزین گات شده، موج نوین و گستردهای از منطقهگرایی رشد یافته است. با وجود ناهمخوانیهایی که به صورت کلی بین چند جانبهگرایی و منطقهگرایی مطرح است، شرط «بازبودن» میتواند منطقهگرایی را در سازگاری و حتی تکمیل چندجانبهگرایی قرار دهد.
)
