هدف این مقاله، آسیبشناسی روشهای مبارزه با فساد اداری در ایران است. در این مقاله، استدلال شده که علت اصلی ناکامی اقدامات و تلاشهای دولت یا اثربخشی اندک آنها در آسیبهایی است که در مبارزه با پدیده فساد اداری، نادیده یا دست کم گرفته میشوند. عمدهترین آسیبهایی که در این مقاله به آنها اشاره و تحلیل شده است، عبارتند از رویکرد اخلاقگرایانه به فساد اداری، خطای تعمیم بوروکراسی وبری، پنهانکاری و شفافیتگریزی در رسیدگی به فساد اداری، بیتوجهی به بعد تقاضای (شهروندان) فساد اداری، اقتدار بوروکراتیک، مخدوشبودن حقوق ارباب رجوع و شکنندگی بالای آن در دستگاه بوروکراسی کشور، تقلای دلسوزانه در محیط رانتی، مالکیت متمرکز رسانهها و مطبوعات و اعمال محدودیتهای دولتی بر کم و کیف گزارشدهی آنها، استفاده ناقص از روشهای بازارگرا، فشار افراد و گروههای خاص برای جلوگیری از پیگیری جدی مبارزه با فساد اداری و بیاعتمادی به نهادها و سازمانهای مستقل ضدفساد اداری.
)